De fiets is altijd een beetje reizen.
Waarde volger van de Hulk, Laat mij u de parabel van de ski-jas vertellen. Er was eens iemand die naar Zuid-Spanje reisde, met de fiets naar de zon. Daar hij vertrok in de koude, had hij een ski-jas mee, een exemplaar dat ook bij aankoop, een jaar zeventien geleden, niet modieus was. De reiziger nam... Lees verder →
Beste vrienden van de Hulk, Dit blogbericht is een beetje als vijgen na Pasen, wat laat maar desondanks wel lekker met wat zout en een gesmolten paasei. Ik had je drama en avontuur beloofd, omdat ik vanuit Granada zou proberen Cádiz te bereiken, met de bus. Ik sta zondag vroeg op om tijdig aan te... Lees verder →
Beste vriend van de Hulk, Ik stap vanmorgen met het juiste been uit bed om geen vijf minuten later kramp te krijgen in datzelfde juiste been. ‘Hydrateren, hydrateren’, ik herinner mij de wijze woorden van wijlen Gert van Samson en loop de trappen af naar de bar van het hotel, waar ik mij naast de... Lees verder →
Beste vriend van de Hulk, Ik schrijf je vanuit de bar van Hotel Sierra in Huesa, waar een gekooid vinkje de muzikale strijd aanbindt met een luidspreker waaruit dankzij de gratis versie van Spotify non-stop Spaanstalige rockmuziek schalt. Ik weet niet goed wie het haalt, maar besef wel dat ik in elk geval de grootste... Lees verder →
Waarde lezer, Ik schrijf je vanuit een salon, gezeten bij een knetterend haardvuur, met op de achtergrond het getik van twee klokken – een pendule en een koekoeksklok die elk uur om ter luidst aankondigen. Ik verblijf vannacht in een hotel rural vlak bij El Tranco, een uitgestorven dorpje aan de oever van een stuwmeer.... Lees verder →
Vrienden van de Hulk, Het laatste teken van leven van de Witte Hulk is al enkele dagen oud, toen ik zei dat hij zich aan 50 kilometer per uur op het wegdek had gestort en geen schrammetje had. Ik geef toe, hij ziet er iets harder toegetakeld uit dan ik dacht. Vandaag staat hij echter... Lees verder →
Vrienden van de Hulk, Het kan verkeren. Gisteren zat ik te eten in het kasteel van Don Juan Manuel, vandaag vind je mij in een hotel-restaurant aan de autosnelweg naar Alicante. Terwijl de Witte Hulk mij gezelschap houdt aan de tafel, zit de Hulk veilig opgeborgen in een container. Ook hij heeft luxueuzer plekken gekend,... Lees verder →
Vrienden van de Hulk, Ik schrijf je vanuit het kasteel van Alarcón, waar de infant Don Juan Manuel, neef van koning Alfons X en kleinzoon van een andere koning, in de 13e eeuw zijn El conde Lucanor schreef. Zinsneden van deze adellijke auteur sieren ook nu nog de straten van dit kleine dorpje, waar behalve... Lees verder →
Vrienden van de Hulk, Nooit gedacht dat een treinreis een van mijn avontuurlijkste belevenissen tot nu toe zou worden. En toch. De ochtend begint gemoedelijk, met een stel Nederlanders aan het ontbijt, voor wie ik tolk mag spelen, maar pas later vandaag zal ik beseffen hoe waardevol mijn lessen Spaans zijn geweest. Ik neem de... Lees verder →
Vrienden, Juanma had gelijk. De Maestrazgo wemelt van de berggeiten. Ik heb mijn camera toevallig in de hand wanneer ik de eerste bocht neem en twee geiten aantref, die ik eerst nog voor herten aanzie. Wist je trouwens dat die beesten geluid maken? Na het slaken van een kreet (‘iiiiehh’) rennen ze naast mij door... Lees verder →
Pelgrimassen 